گيلاس  بومى نواحى بين درياى خزر و درياى سياه مى‌باشد و به احتمال زياد بذر آن در زمان‌هاى بسيار قديم، توسط پرندگان به نقاط مختلف آسيا و اروپا برده شده است.
گياه‌شناسى
گيلاس با نام علمى Prunus avium  از خانواده Rosacea مى‌باشد. در اين گياه گل کامل است و قسمت خوراکى ميوه جدار رشد کرده تخمدان مى‌باشد.
شرايط اقليمي و خاکی
اين گياه در مناطقى که به خاطر سرما براى زردآلو و هلو نامناسب هستند به‌خوبى رشد مى‌کند و در مناطقى که داراى تابستان‌هاى خنک و خشک هستند بهتر رشد مى‌کند. از نظر مقاومت در برابر سرما، گيلاس بين هلو و گلابى قرار دارد، گيلاس با ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ ساعت دماى کمتر از هفت درجه سانتى‌گراد از استراحت بيرون مى‌آيد.
گيلاس  همانند ساير ميوه‌هاى هسته‌دار، نسبتاً سطحى بوده به ۵/۱-۱ مترخاک نياز دارند. براى گيلاس خاک‌هاى لمونى شنى مناسب است و عدم زهکشى به گيلاس آسيب وارد مى‌آورد.

توليد ميوه
اکثر ارقام گيلاس خودسترون هستند و نياز به درخت گرده‌زا دارند،. گرده‌افشانى توسط حشرات انجام مى‌شود و این گياه براى توليد ميوه کافى نياز به کندوگذارى دارد. شکوفه‌ها، در  آن به‌صورت جانبى روى سيخک‌هاى کوتاه شکل (نحوه تشکيل ميوه گيلاس روى سيخک‌ها) تا يک محصول اقتصادى توليد گردد و بدين لحاظ در اين گياهان تنک‌کردن ضرورتى ندارد. گل‌هاى گيلاس معمولاً بعد از ساير ميوه‌هاى هسته‌دار باز مى‌شوند و اين امر باعث مى‌شود که گياه از خطر سرماى ديررس بهاره در امان بماند.